Aryjskie papiery

Nie jest to typowy reportaż. To opowieść człowieka o doświadczeniach z czasów drugiej wojny światowej. Sam autor podkreśla, że "To nie była powieść, ale fakty - takimi, jakimi były, i my, tacy, jakimi byliśmy". I muszę się z tym zgodzić. Nie jest to wybitne dzieło literackie. To prosty zbiór notatek, listów, zdjęć poprzez, które Jerzy Dynin chciał się podzielić swoją historią.

Powstało już wiele książek, zarówno tych fabularyzowanych, jak i biografii, pamiętników, reportaży przedstawiających piekło czasów drugiej wojny światowej. Natomiast ta wydaje mi się unikatową, ponieważ opisuje losy żydowskiej rodziny podczas nieustannej tułaczki. Myślę, że ten aspekt warto poruszyć. Często wspomina się o obozach zagłady na terenie polski, o losach wywiezionych na Syberię, o życiu ludzi w getcie, działalności w Polskim Podziemiu, natomiast niewiele jest takich pamiętników, które zbierałyby wspomnienia ludzi z życia na Kresach.

Podsumowując, lektura warta przeczytania, niedługa, pokazująca coś więcej niż to, o czym do tej pory wiedziałam. Prosta, a zarazem przejmująca. Moim zdaniem, za dużo tutaj faktów dotyczących nazw miejscowości, ale być może autor chciał w ten sposób podkreślić, że jego życie w tamtym okresie to była jedna wielka wędrówka.

Nie jest to typowy reportaż. To opowieść człowieka o doświadczeniach z czasów drugiej wojny światowej. Sam autor podkreśla, że "To nie była powieść, ale fakty - takimi, jakimi były, i my, tacy, jakimi byliśmy". I muszę się z tym zgodzić. Nie jest to wybitne dzieło literackie. To prosty zbiór notatek, listów, zdjęć poprzez, które Jerzy Dynin chciał się podzielić swoją...

Niesamowita historia, bardzo wzruszająca.

Niesamowita historia, bardzo wzruszająca.

„Aryjskie papiery” Jerzy Dynin, człowiek, który przetrwał koszmar Iwojny, człowiek, który dzięki nieocenionej pomocy zdobył „przepustkę” do aryjskiego („bezpiecznego” dla Żyda świata). Tymczasowo stając się Polakiem, katolikiem, arystokratą, szlachtą.
.
Urodzony w Łodzi w 1925 roku, wiódł wraz ze swą rodziną beztroskie życie, które w brutalny sposób zostało przerwane wybuchem wojny, okupacją, ucieczką. Jako młody chłopiec (14l.) wraz z matką i siostrą, zmuszony był do opuszczenia Łodzi i udania się kolejno do zniszczonej Warszawy, przez Łuck i Równe, aby na „jakiś czas” osiąść w Wilnie, które właśnie zostało przekazane przez Sowietów Republice Litewskiej.
.
Wiosną 1941 roku, NKWD aresztowało ojca Jerzego i następnie wywiozło w nieznane dla nich tereny. Dzięki pomocy rodzinie Platerów - zmienili nazwisko na Dunin, otrzymując tym samym „polskie papiery”. Pospiesznie udali się na Białoruś do Nowogródka (tutaj mieścił się majątek Platerów). Ostatecznie jednak zamieszkali w Horodyszczu. Miasteczku, które aż do czerwca 1944 r., było okupowane przez faszystowskich najeźdźców. Cała ludność żydowska została narażona na śmierć lub zginęła w brutalny sposób z rąk oprawców. Nieliczni zostali wywiezieni do obozów lub zostali zamordowani w pobliskich lasach.
.
Jerzy Dynin, obywatel Stanów Zjednoczonych, swój pamiętnik i bolesne wspomnienia spisał po uzyskaniu wolności i zakończeniu wojny w 1946 r. (w Saronie - Izrael). W swych wspomnieniach prowadzi nas przez każdy element wojny, każdy ważny moment i każde miejsce, w którym przyszło mu żyć. W prostych i jasnych słowach, w pierwszej osobie pokazuje jak wyglądało jego życie, co jadł, gdzie mieszkał, jak walczył o każdy dzień życia. To naoczna relacja człowieka, który opuścił paszczę lwa.
.
„Ruszyliśmy w drogę, która była drogą życia. Pragnęliśmy to życie znaleźć. Znaleźć ideał, dla którego wart było żyć”.

„Aryjskie papiery” Jerzy Dynin, człowiek, który przetrwał koszmar Iwojny, człowiek, który dzięki nieocenionej pomocy zdobył „przepustkę” do aryjskiego („bezpiecznego” dla Żyda świata). Tymczasowo stając się Polakiem, katolikiem, arystokratą, szlachtą.
.
Urodzony w Łodzi w 1925 roku, wiódł wraz ze swą rodziną beztroskie życie, które w brutalny sposób zostało przerwane...

Bardzo ciekawie opisane dzieciństwo :) dużo rozbawiających do łez wątków z tego okresu.

Bardzo ciekawie opisane dzieciństwo :) dużo rozbawiających do łez wątków z tego okresu.

Jerzy Dynin miał 14 lat gdy zaczęła się wojna. Pochodził z zamożnej rodziny pochodzenia żydowskiego, mieszkającej w Łodzi. Swoje wojenne losy, matki i siostry spisał w 1946 roku. Tułaczka z Łodzi do Wilna i Kresy.
Bardzo emocjonalnie i ciekawie opisuje przetrwanie trudnych czasów, podając się za polskiego arystokratę. Po wojnie wyjechał do Palestyny. Zamieszkał na stałe w USA.

Jerzy Dynin miał 14 lat gdy zaczęła się wojna. Pochodził z zamożnej rodziny pochodzenia żydowskiego, mieszkającej w Łodzi. Swoje wojenne losy, matki i siostry spisał w 1946 roku. Tułaczka z Łodzi do Wilna i Kresy.
Bardzo emocjonalnie i ciekawie opisuje przetrwanie trudnych czasów, podając się za polskiego arystokratę. Po wojnie wyjechał do Palestyny. Zamieszkał na stałe...

Ksiazki o tematyce wojennej to te, obok ktorych ciezko przejść obojętnie, oraz ktore ciężko hmm skrytykować gdyz mają tak ciężka tematykę.
Napisze tylko, iz ta książka jest fajna z opisu, zachecajaca a okazuje się.. Zwykła (?)
no i to wlasnie slowo tutaj od razu nas razi, no bo jak mozna nazwac "ZWYKŁĄ" książkę / wspomnienia czlowieka, ktory jako Żyd walczył kazdym możliwym sposobem o przetrwanie swoje i swoich bliskich w czasie masowej zagłady zydowskiej populacji? No właśnie, nie wypada, a jednak. Może to sposób opisania, badz ten prosty język chłopca który spisał swoje wspomnienia.. Opis w moim odczuciu i reklama ksiazki sa bardziej zachęcające niz w rzeczywistości sama Lektura.

Ksiazki o tematyce wojennej to te, obok ktorych ciezko przejść obojętnie, oraz ktore ciężko hmm skrytykować gdyz mają tak ciężka tematykę.
Napisze tylko, iz ta książka jest fajna z opisu, zachecajaca a okazuje się.. Zwykła (?)
no i to wlasnie slowo tutaj od razu nas razi, no bo jak mozna nazwac "ZWYKŁĄ" książkę / wspomnienia czlowieka, ktory jako Żyd walczył kazdym...

Literatura okresu II wojny światowej to książki, obok których nie mogę przejść obojętnie. Męczą mnie, napastują i wręcz krzyczą z półki kłócąc się, która ma być przeczytana pierwsza. Nie ma znaczenia, jak duży stosik spoczywa przy moim łóżku - tzw. "literatura wojenna" nigdy nie będzie leżała gdzieś w jego połowie. Po prostu muszę przeczytać w pierwszej kolejności. Nie ma przebacz.
"Aryjskie papiery" to książka, która mnie omamiła od samego początku. Kończąc poprzedniczkę zerkałam ciekawie w jej stronę. Zaczęłam oczywiście od studiowania zdjęć, których w książce jest sporo. Przybliżają sylwetkę głównego bohatera i pokazują, jak niewielu członków tej licznej rodziny przetrwało okrutny czas wojny.
Kiedy poznajemy Jerzego Dynina, jest on wesołym chłopaczkiem, któremu nic nie brakuje. Żyje w zamożnej, wręcz bogatej rodzinie, ma sporo zabawek, chodzi do renomowanej szkoły i uwielbia swoich przyjaciół. Niestety, tym sielskim anielskim światem nagle wstrząsa wojna, przewracając go do góry nogami. Jerzy wraz z rodziną musi zostawić wszystko i uciekać. Wojna wstrząsa emocjami chłopca. Obraz pierwszych ofiar i ruin przewartościowuje życie w jego głowie. Wraz z rodziną musi uciekać, ponieważ prześladowania Żydów są coraz groźniejsze. Dociera do Wilna i wydaje się, że przetrwają, ale nic bardziej złudnego. Znowu muszą uciekać... Po stracie ojca, który został wywieziony w głąb Rosji, bardzo szybko zostaje głową rodziny. Życie w ciągłym strachu, w ciągłej gotowości do ucieczki... straszne. Nie można nikomu ufać, nikomu wierzyć, niczym zastraszone zwierzątka żyją z dnia na dzień nie wiedząc, czy dożyją kolejnego dnia.
„Aryjskie papiery” są nietuzinkową książką, która pokazuje okupację na wschodnich terenach kraju. Rodzina Dyninów w okresie wojny mieszka przede wszystkim w Wilnie, pobliskich miasteczkach i majątkach. Oczywiście wojna wojną, ale realia trochę inne niż na pozostałych terenach ówczesnej Polski. Niemcy mają spore wsparcie w rdzennych mieszkańcach tych terenów. Białorusini, Litwini i Polacy nie tylko walczą z niemieckim okupantem, ale też często widzą w wojnie nadzieję na wzmocnienie swojego narodu. Przez to wrogiem jest nie tylko Niemiec, ale też sąsiad zza płotu, co powoduje, że o ukrywających się Duninach często zapominano, a raczej zostawiano ich w spokoju. Mimo to kilka razy wręcz otarli się o śmierć. Przykładem niech będzie budowa miejskiej łaźni i wprowadzenie powszechnego obowiązku kąpieli. Przecież Żyd nie może pokazać się nago w łaźni. Na szczęście kilka dni przed planowanym otwarciem i powszechnym obowiązkiem pojawienia się w łaźni... ta się po prostu spaliła.
Wspomnienia Jerzego są bardzo poruszające. Pisane w pierwszej osobie, przy użyciu niewyszukanego słownictwa, trafiają w głąb serca niczym strzała. Niby człowiek wie, że Jerzy przeżyje, ale i tak zagryza zęby kibicując mu w kolejnym wyścigu ze śmiercią. Podziw mój budził ten nastoletni chłopiec ze swoją odpowiedzialnością za rodzinę, intuicją i umiejętnością podejmowania właściwych decyzji.
Poruszająca książka. Docierająca do najgłębszych pokładów ludzkich uczuć. Ukazuje wartość człowieka, który pokazuje swoją prawdziwą twarz dopiero wtedy, kiedy inny jest w potrzebie. Kiedy trzeba zaryzykować, aby pomóc innym. Po jej lekturze zrozumiałam, że my, żyjący w czasach pokoju, nie mamy prawa oceniać. Możemy jedynie zrobić wszystko, aby następne pokolenia nie zapomniały.

Literatura okresu II wojny światowej to książki, obok których nie mogę przejść obojętnie. Męczą mnie, napastują i wręcz krzyczą z półki kłócąc się, która ma być przeczytana pierwsza. Nie ma znaczenia, jak duży stosik spoczywa przy moim łóżku - tzw. "literatura wojenna" nigdy nie będzie leżała gdzieś w jego połowie. Po prostu muszę przeczytać w pierwszej kolejności. Nie ma...